Ο πατέρας έφευγε ταξίδι. Φτάσαμε μαζί στο σταθμό να τον αποχαιρετήσω. Μπήκε στο τρένο, κόσμος πολύς, χωνόταν ανάμεσα σε όρθιους επιβάτες, προχωρούσε στο διάδρομο να βρεί χώρο να σταθεί· τον ακολουθούσα εγώ απο την αποβάθρα, τον κοιτούσ’ απ’ τα παράθυρα καρέ καρέ, ένιωθα μάλιστα αυτήν τη σινεφίλ τη θλίψη του αποχωρισμού. Δέν ήξερα πού θα πήγαινε· κάτι μού ’λεγε οτι θά ’ταν για πολύ πάντως, απ’ τους αποχωρισμούς που και ν’ ακολουθήσει κάποτε σμίξιμο ξανά, οι άνθρωπ’ είναι άλλοι, άλλαξαν για τα καλά, κι ούτ’ οι ίδιοι ξέρουν πόσο.
Όταν σπάσει τελικά η στάμνα η γεμάτη στοργή, πείσμα, τύψεις και παράπονο, χύνονται αυτά ξανά πίσω στον χώρο. Μουλιάζει ο χώρος ως τα θεμέλια και τόσο μπορεί να διαβρώσει την επίφαση, που να κάνει την πόλη πάλι χωριό, τη μοναξιά εγγύτητα, το ταξίδι στάση και το όνειρο ανάμνηση. Όταν όλα πάλι στεγνώσουν, είναι ο χώρος πια αλλιώς.
> ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
