Ο ΡΟΝΤΕΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Όταν ο Ροντέν πεθαίνει το 1917, η επανάσταση της μοντέρνας τέχνης έχει ήδη συντελεστεί ερήμην του. Τον ίδιο καιρό που η πρωτοπορία αμφισβητεί βίαια την παράδοση προβάλλοντας ως δημιουργική αφετηρία την πολιτισμική λήθη, τη γενική «αμνηστία», ο Ροντέν δηλώνει: «είμαι η γέφυρα που ενώνει δυο όχθες, το παρόν και το παρελθόν», «πορεύομαι ώς την πιο βαθιά αρχαιότητα, θέλω να σμίξω το παρελθόν με το παρόν, να ξαναβρώ τη μνήμη», γιατί «η αρχαιότητα είναι η μεταμόρφωση του παρελθόντος σ’ ένα αιώνιο παρόν». Η αρχαιότητα όμως δεν είναι για τον γλύπτη ένα ορυχείο μυθικών θεμάτων και μοτίβων, αλλά ένας κόσμος που οδήγησε την τέχνη στην πιο υψηλή της έκφραση. Τον εσωτερικό λόγο αυτής της έκφρασης ο Ροντέν τον αναζητεί μέσα από τον δικό του πλαστικό προβληματισμό. Ο τρόπος που βλέπει, εννοεί και ερμηνεύει την αρχαία ελληνική τέχνη διανοίγει νέους ορίζοντες στον μελετητή. Τα εμπνευσμένα σχόλια που αφιερώνει ο νεότερος δημιουργός στους αρχαίους ομότεχνούς του μας ξεναγούν σε μια αχαρτογράφητη περιοχή της αρχαίας τέχνης, ενώ παράλληλα βαθαίνουν την κατανόηση του ίδιου του ροντενικού έργου.