ΑΛΚΙΝΟΟΣ

Στο μισοφωτισμένο στρώμα γυμνό το σώμα σου αναπαύεται χωρίς, θαρρείς, ανάσα
Πάνω σε μάρμαρο σκληρό, με χνότα υγρής σπηλιάς αγριεμένου βράχου νοτισμένο
Σε κοιτώ· μονάχα αυτό μπορώ, τέσσερα βήματα παράμερα, τη νύχτια ώρα της αγρύπνιας μου
Ποιο γέννημα του νου παράδοξο, ποια σμίλη θαρρετή μορφή και σχήμα σου χαρίζουν;
Το φως τυφλώνει στο πηχτό σκοτάδι, ντύνοντας έτσι του κορμιού σου τη γυμνότητα
Σαν σκεπασμένο απ' την αχλή που, αναρωτιέμαι, τάχα ανακλάται ή αναβλύζει
Ευλαβικά γυρεύοντας να κρύψει ό,τι ανείπωτο, κάνοντας χάρη στη μεθυστική ντροπή μου;
Ρωτούν τα μάτια μου, τ' αυτιά μου τεταμένα, έχοντας λησμονήσει τ' όνομά σου
Βαριά ηχώ από τα σπλάχνα σου ανεβαίνει σαν λάβα από ηφαίστειο ταριχευμένου πάθους
«Αλκίνοος, Αλκίνοος» βρυχάσαι κι ύστερα πάλι ξαναγδύνεσαι μες στον βαθύ σου ύπνο
Τα χέρια μου χαϊδεύουν το κενό, αντί να σφίγγουν άναρχα την πύρινή σου σάρκα
Διαγράφουν μες στη νύχτα τα ίχνη της λαχτάρας να σ' αγγίξω όσο πολύ ποθώ
Όπως ο γλύπτης με παλάμες βουτηγμένες στον πηλό, έτσι κι εγώ υποθέτω το κορμί σου
Μάταια κρατώ αμείλικτη απόσταση απ' το λυγρό σου αλάβαστρο, τη φιλντισένια ορμή σου
Τα δάχτυλα απ' τους καρπούς, τα μπράτσα από τους ώμους ζητούν να ξεκολλήσουνε
Να 'ρθουν κοντά σου, να χορτάσουν λυτρωμό απ' την ωραία κόλαση που επέλεξα να ζήσω
Μα τα δαγκώνω, τα κρατώ, να μη χαρούν ούτε μια σπιθαμή απ' το γυμνό σου δέρμα
Ούτε ένα κύτταρό σου ελάχιστο, μια στάλα απ' τον ιδρώτα στα χείλη, στις κλειδώσεις σου
Δεσμώτης υπομένω το μέγα πάθος μου αυτό, μια άγρια θέληση γητεύει το μυαλό μου
Ώσπου το παραλήρημα γλυκά να με κοιμίσει με νάρκη μυστική βαθιά σε ονείρου ωκεανό