ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Καὶ στέκομαι ἐδῶ,
στὴν πολιτεία τῶν συλημένων μνημάτων,
ξεναγὸς ἐρειπίων κι ἐκφωνητὴς νεκρῶν

Τρεῖς στίχοι ποὺ μπορεῖ νὰ νοηματοδοτοῦν τόσο τὸν ἱστορητικὸ τίτλο αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, ὅσο καὶ τὸ ἐλεγειακὸ περιεχόμενό του.

Συνοδοιπορώντας μὲ τὸν Λόγο τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ Σταῦρος Ζαφειρίου ὁδηγεῖ τὸν ἀναγνώστη ἀπὸ τὶς χαμένες γειτονιὲς τῶν παιδικῶν του χρόνων στὶς ἐρειπωμένες πόλεις τῶν πολέμων, ἀπὸ τὴ δολοφονία τῆς Ρόζας τοῦ Βερολίνου στὴν αὐτοχειρία τῆς Σύλβια Πλαθ, ἀπὸ τὴν 5η Συμφωνία τοῦ Μάλερ στὸν τελευταῖο ἦχο τοῦ κόσμου.

Χωρισμένο σὲ τέσσερις ἑνότητες καὶ τέσσερα τραγούδια, τὸ «Χρονικὸ τοῦ πάντοτε τελευταίου θανάτου» εἶναι, ἀκόμη, ἕνα ποιητικὸ βιβλίο ὅπου ὁ «Μισοβυθισμένος σκύλος» τοῦ Γκόγια κοιτάζει ἀπορημένος τὰ ἀζωγράφιστα μάτια τοῦ Μοντιλιάνι, ὅπου ὁ στρατιώτης ποιητὴς τοῦ Μίλτου Σαχτούρη καρφώνει τοὺς σταυρούς του στὰ «Φύλλα χλόης» τοῦ Οὐὼλτ Οὐίτμαν, ὅπου ὁ Ἄριελ τῆς σαιξπηρικῆς «Τρικυμίας» τραγουδᾶ τὸν Κάλιμπαν ἑαυτό του.

Ἕνα βιβλίο ὅπου ἡ πίστη καὶ ἡ ἄρνηση εἶναι δεμένες στὸν ἴδιο μαρτύριο τροχό, ὅπου ἡ ὑποταγὴ καὶ ἡ ἐλευθερία φοροῦν τὸ ἴδιο τρίχινο ροῦχο ποὺ γδέρνει ἴδια καὶ τῶν δύο τὸ κορμί.

> ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
> ΕΞΩΦΥΛΛΟ