ΤΟ ΤΑΞΙΜΟΝ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Βλάση Γαβριηλίδη: «Ἡ τέχνη του ἡ φιλολογικὴ εἶναι ὑψίστης δυνάμεως, εἶναι ἀπέφθου χρυσοῦ, εἶναι ἀδάμαντος πρώτης ποιότητος, εἶναι σαπφείρου πρώτης ἡδύτητος» (1892) καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ σχεδὸν ἐκμηδένισή του κάτω ἀπὸ τὴ βαριὰ σκιὰ τοῦ ἄλλου Ἀλέξανδρου – τὸ πεζογραφικὸ ἔργο τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη ἀξίζει νὰ ἰδωθεῖ μὲ πιὸ ὥριμα κριτήρια καὶ νὰ ἐνταχθεῖ ἀντικειμενικότερα καὶ ἀσφαλῶς δικαιότερα στὸ χῶρο τῆς πεζογραφικῆς μας παράδοσης.

«Κοσμικότερος» στὴ νεότητά του ἀπὸ τὸν Παπαδιαμάντη, μὲ εὐρύτερο ὁρίζοντα ἐνδιαφερόντων καὶ ἀπασχολήσεων (δημοσιογράφησε, δίδαξε ὡς φιλόλογος σὲ γυμνάσια, ταξίδεψε, συνδέθηκε στενά μὲ λόγιους τῆς εποχῆς του), ἀλλὰ φύση τὸ ίδιο ἀσκητικὴ καὶ θρησκευόμενη –ἴσως καὶ μὲ περισσότερη συνέπεια ὅπως ἔδειξε ἡ κατάληξη τοῦ βίου του– παραμένει βέβαια ἕνας κατεξοχὴν ἠθογράφος μὲ ἐπίπεδη, χωρὶς ποιητικὴ πνοή, αἴσθηση τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀρκετὲς συνθετικὲς ἀρετὲς καὶ μὲ μιὰ περιγραφικὴ ἀδρότητα ποὺ συχνά συγκινεῖ καὶ ὑποβάλλει.

«Τὸ τάξιμον», τὸ πιὸ ἐκτεταμένο διήγημά του στὰ ὅρια τῆς νουβέλας, ἀνήκει στὸν Ε΄ τόμο τῶν ἀπάντων του ποὺ ἐκδόθηκαν ἀπὸ τὸν οἶκο Ι.Ν. Σιδέρη τὸ 1921.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ: https://s22.gr/collections/pezografiki-paradosi