ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ

«ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΗ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΗ ΜΕ τὶ σκοπὸ ἔγραψα τὸ Ταξίδι μου. Γλώσσα καὶ πατρίδα εἶναι τὸ ἴδιο. Νὰ πολεμᾷ κανεὶς γιὰ τὴν πατρίδα του ἢ γιὰ τὴν ἐθνικήν του γλώσσα, ἕνας εἶναι ὁ ἀγώνας. Πάντα ἀμύνεται περὶ πάτρης».

Βιβλίο-σταθμός, Τὸ ταξίδι μου, πέρα ἀπὸ τὴν τεράστια ἱστορικὴ σημασία του στὴ διαμόρφωση τῆς γλωσσικῆς μας πραγματικότητας, περικλείει καὶ λογοτεχνικές ἀρετὲς ὄχι τυχαῖες («Τὸ βιβλίο μου δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ φαντασία καὶ ποίηση»!) ποὺ σὲ μιὰ σημερινή, ἀπροκατάληπτη καὶ αὐτονομημένη ἀπὸ τὶς ἐντάσεις τοῦ παρελθόντος, ἀνάγνωση, μποροῦν νὰ ἀναδειχτοῦν καὶ νὰ ἐκτιμηθοῦν.

«Θέλω νὰ γίνω ἕνας Γκαῖτε ἢ ἕνα τίποτα» – φιλοδοξοῦσε ἀπὸ πολύ νέος ὁ Ψυχάρης καὶ ἡ φιλοδοξία του αὐτὴ δὲν τὸν ἐγκατέλειψε ως τὴν τελευταία του πνοή. Μολαταῦτα, φαίνεται πὼς τὸ Ταξίδι μου παραμένει ὁριακὸ κείμενο ποὺ ἔκτοτε δὲν ξεπεράστηκε παρά τὴν πληθωρικὴ καὶ ἐκτεταμένη σὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς χώρους (ἀπὸ τὴν ποίηση ὣς τὸ διήγημα καὶ ἀπὸ τὸ θέατρο ὣς τὸ μυθιστόρημα) παραγωγή του.

«Μέσα στὸ Ταξίδι μου» γράφει ὁ Δ. Γληνός, τὸ 1930, «εἶναι ὅλος ὁ Ψυχάρης, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ λογοτέχνης, ὁ κριτικός, ὁ ποιητής, ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι τὸ ἔργο του. Μποροῦσε καὶ νὰ πεθάνει ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ χωρὶς νὰ χάσει τίποτα ἀπὸ τὸν ἱστορικό του ρόλο. Ὅλες οἱ ἰκανότητες του Ψυχάρη συντρέξανε γιὰ νὰ συνθέσει μεμιᾶς ὁλάκερο τὸ ἔργο τῆς ζωῆς του».

Ἡ πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου ἔγινε στὰ 1888.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ: https://s22.gr/collections/pezografiki-paradosi