«Ὁ κύριος τοῦ Τζάκ» εἶναι ἕνα ὥριμο διήγημα τοῦ Σκαρίμπα τὸ ὁποῖο γνώρισε πολλὲς ἐπεξεργασίες καὶ δημοσιεύσεις ἀνάμεσα στὸ 1948 καὶ τὸ 1973. Ἡ κριτικὴ συνηθισμένη στὶς ὑφολογικὲς ἀκροβασίες τοῦ συγγραφέα δὲν ἀσχολήθηκε μαζί του.
Ὡστόσο, τὸ διήγημα αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορύφωμα ἑνὸς ἀγαπημένου τεχνάσματος τοῦ Σκαρίμπα, τῆς μεταμφίεσης, ἡ ὁποία συνιστᾶ βασικὴ τεχνικὴ τῆς σάτιρας. Ἔτσι, ὅ,τι φαίνεται νὰ ἐπιβάλλεται καὶ νὰ κυριαρχεῖ, στὸ τέλος τοῦ διηγήματος ἀνατρέπεται. Ἡ ἀνδρικὴ φιλία καὶ ὁ ἀνορθόδοξος ἐρωτισμὸς δὲν εἶναι παρὰ ἄλλοθι γιὰ τὴν ἐκτροπὴ μιᾶς κοινότοπης ἱστορίας στὸ παράδοξο καὶ τὴν ὑπονόμευση τοῦ προσδοκώμενου. Ἡ ἀπατηλὴ ταυτότητα, ἡ ἀμφίσημη ὄψη τῶν πραγμάτων, τὸ παιχνίδι καὶ τὸ ψέμα δημιουργοῦν τὸν βασικὸ ἄξονα μὲ ἀπόληξη τὴν ἀπόλαυση τοῦ κειμένου.
Τὸ «Πάτς κι ἀπαγάϊ» εἶναι ἡ ἀπάντηση στὸν «Κύριο τοῦ Τζάκ». Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας, ἀνεξήγητα, δὲν τὸ συμπεριέλαβε σὲ καμιὰ συλλογὴ διηγημάτων του, ἐνῷ ὑπάρχει μαρτυρία τοῦ ὅτι δὲν τὸν ἱκανοποιοῦσε ἡ ἐκδοτικὴ ἱστορία τοῦ διηγήματος «Ὁ κύριος τοῦ Τζάκ». Τὰ δύο διηγήματα ἀνήκουν στὴν ἴδια περίοδο καὶ εἶναι συμμετρικά, συμπληρωματικὰ καὶ ὁμότιμα· βασίζονται στὴν ἴδια λογικὴ καὶ ἡ αὐτόνομη ἔκδοσή τους φωτίζει καλύτερα τὴ συγγραφικὴ διάνοια τοῦ Σκαρίμπα.
> Τα βιβλία του Γιάννη Σκαρίμπα
